Het was enige tijd stil hier, maar nu het begin van het nieuwe seizoen nadert, is het tijd om jullie bij te praten.
Want ik heb, net als jullie hopelijk, niet stil gezeten in de tussentijd. Zon en vakantievrijheid, een perfecte combinatie om goed te genieten.
Begin augustus hebben jullie wellicht ook voor de buis gezeten om het WK Atletiek te volgen. Met enig pijn in m’n hart heb ik ook gekeken, en (natuurlijk) gezien hoe mijn trainingsmaatje Anouk het brons veroverde. Een geweldige prestatie, net als de andere prestaties van de Nederlanders. Komende zomer is het EK in Berlijn. Gezien de oranje prestaties in Londen belooft het een prachtig toernooi te gaan worden. Het klinkt nog ver weg, maar zoals ik afgelopen jaar zelf heb ervaren: de tijd vliegt voorbij.
Gedurende de Londen-tijd heb ik een Germany-trip gemaakt. Afleiding, lekker even weg, samen met m’n polsstokken een maatje Anita = happy me.
In Bietigheimer was de eerste stop. Gedurende de reis regende het non stop, en ook de ochtend voor de wedstrijd zag het er niet veelbelovend uit. Maar, zo positief als ik ben, bleef ik hoop hebben op een droge avond. En jawel, eenmaal aangekomen op de baan brak de zon door! Het inspringen voelde nog niet top, maar op een of andere manier voelde ik de vrijheid om gedurende de wedstrijd dingen te experimenteren. Normaal gesproken heb ik hier altijd wat moeite mee, want meerendeel van m’n aandacht gaat al snel uit naar het einddoel: de lat halen. M’n expiriment-focus bleek te werken, want technisch begonnen de sprongen te lopen. Ik flopte over 4.40m (seizoens beste prestatie), en eindigde op de hoogste tree. Na een goede bratwurst en apfelsaft stapte we weer in de auto naar het volgende station: Mossingen.
Prachtig weer, en wederom een zeer gastvrije organisatie stond ons op te wachten. Het inspringen was veelbelovend, want m’n experimentele instelling van Bietigheimer zat er nog aardig in. Eenmaal in de wedstrijd had ik flink de vaart erin, letterlijk en figuurlijk. Wat niet resulteerde in de mooiste sprongen, maar wel weer een paar centimeter erbij (4.42m). Eindelijk had ik het gevoel dat dit m’n basis is. Mooi, lelijk, scheef of recht, deze hoogtes kan je altijd halen.
Met een flinke fles champagne (ik dacht dat dat Frans was, maar niets bleek minder waar), en een zilveren medaille stapte we weer terug in de auto naar Arnhem.
Een hele geslaagde trip, goede sprongen, en vooral een heerlijke week vol met polsstokplezier. Precies waar ik aan toe was!
Inmiddels heb ik als vakantieganger Boedapest bezocht, en binnenkort maak ik nog een kleine citytrip naar een veelbelovende bestemming (die nog even geheim moet blijven, want het is een verassing). Maar, sportief stilzitten is niet aan mij besteed. Dus ik train wat in het rond, zowel op de atletiekbaan als andere sporten.
Begin oktober starten de zogenaamde “wintertrainingen”, wat betekent: veel omvang draaien en meters maken.
Of ik er zin in heb? MEER DAN DAT. Afgelopen seizoen is een leerzame stap geweest, in verschillende opzichten. Komend seizoen ga ik daar goed op voort borduren.
Maar nu eventjes de tijd om rust in m’n kop te creëren en flink wat stappen te zetten met m’n studie.
Hé Ho Let’s Go.
Liefs, Fem
Leave a Reply