Jaja. Ik ben weer op de been & schildpadden snelheid is inmiddels verleden tijd! (Buiten huis loop ik nog met krukken. Dus als je me ziet lopen met krukken in Arnhem: ik maak geen misbruik van die dingen (want, mensen zijn oprecht vriendelijker tegen je als je met krukken loopt).)

Ik leef weer (poging tot) zelfstandig in Arnhem (dank voor m’n lieve ouders, en vriendinnen die goed voor me zorgen als ik weer eens ontbijt vergeet te kopen). Hopelijk, mag ik volgende week weer op de fiets de stad onveilig maken. Want, nu ik afhankelijk ben van bussen en een paar krukken, merk je pas hoe fijn het is om je per fiets te verplaatsen. Laat staan, per auto (dat zijn #goals voor over een paar weken).

Eerlijk, nu even eerlijk. Vooraf zag ik er best wel tegenop. Niet zozeer tegen de operatie, de hechtingen of de onhandigheid die dit alles met zich mee brengt, maar vooral tegen het “onbekende”. Je kan je laten informeren over hoe het is, je kan je inlezen over het herstel, je kan het je voorstellen hoe het is met krukken, maar je kan het nooit écht weten. Er komen vast tijden dat ik hier ongegeneerd tranen met tuiten huil omdat ik graag wil springen, vliegen en genieten. Maar, tot dus ver, gaat het goed. Ik ben blij met de kleine stappen die ik zet, met de positieve mensen om me heen, met alle support, en.. met de minor die me (bergen met) afleiding geeft. (Ja, dit mag vastgelegd worden, dat ik blij bent met studieboeken, wie had dat ooit gedacht)

Voor nu:
Die fiets.. is dus een zeer welkome #nextstep.

 

 

Comments are closed.