Dertien dagen geleden hupste ik op krukken het AMC uit, en vandaag ‘wandelde’ ik er met een grijns weg (lees: waggelde). De operatie voelt alweer even geleden, maar dertien dagen.. dat is nog niet eens twee weken!
De (zo goed als) twee weken zijn voorbij gevlogen. In eerste instantie was ik natuurlijk zo gaar als boter en stoned als een garnaal van de narcose, maar alle lieve berichtjes, heerlijke post & gezellige bezoekjes maakte de twee weken heel erg aangenaam (heel veel dank daarvoor!).
Maar zonder regen geen zonneschijn, dus karma de bitch kwam donderdag even langs. Ik gooide het nieuwe servies aan stukken op de grond, omdat ik eigenwijs genoeg dacht dat wel te kunnen dragen (“met welke hand precies? Als je met twee krukken loopt?” Precies. dat dus). Nadat de scherven van de vloer waren, struikelde ik over die kruk en vervloekte ik dat ding tot monster. *&#(*)@krukken.
Vandaag stond er een controle afspraak in het AMC gepland. De doktoren vonden dat het er goed uit zag. De hechtingen zijn eruit gehaald en vanaf nu mag ik in huis zonder krukken rond wandelen.
Geloof me, als je twee weken niet hebt gestaan, is het best gek om weer met twee benen op de grond te staan en vraag je je serieus af “hoe wandel ik normaal?”. Oefening baart kunst.
Maar, de eerste stappen zijn (letterlijk&figuurlijk) gezet. Op naar meer!
O en, HotelPapaMama. Bestel Hotel Ever. DANK.
Liefs, Fem