Geen Londen 2017

Dat klinkt misschien hard, maar zo hard is de waarheid nu nou eenmaal. Zo snel na een wedstrijd leef ik nog altijd in extremen. In eerste instantie kan ik ultiem rationeel terugkijken naar m’n sprongen, maar daarna komt ook een stukje menselijke emotie om de hoek kijken. Een merkwaardige volgorde, althans bij de meeste atleten gaat het in tegenovergestelde volgorde.

Ik zal niet onder stoelen of banken steken, ik kwam in Heusden voor het WK limiet. Vier meter en vijfenvijftig centimeters. Als ik het zo uittyp krijg ik bijna hoogtevrees (wat ik overigens ook heb), maar aan de hoogtes lag het veelal niet afgelopen tijd. Want de hoogtes zijn er wel, toch mocht het niet baten. “Timing is alles, of niks” zeg ik altijd zelf, en niks blijkt minder waar.

Ik zal nooit van de daken schreeuwen hoe geweldig het gaat, hoe geweldig trainingen gaan of hoe geweldig hard ik crash na tempotrainingen met Anouk, als ik me weer het snot voor m’n ogen loop. Zo ben ik niet en zo hoef ik ook niet te zijn. Wat ik wel ben, is een blije meid die door de hoogte vliegt. Blij met m’n gemaakte keuzes om in het diepe te springen, blij met de vorderingen, blij met de mensen om me heen.

Maar nogmaals, ik zal niet onder stoelen of banken steken dat ik ging voor het WK limiet. Limieten zijn hard, keihard. Het is zwart of wit, winst of verlies. En in mijn geval: verlies.

Maar zoals ik zei, er is hoogte, dus er is hoop. Dit “verlies” voelt nu als een zure appel en een bittere pil. Maar m’n vertrouwen blijft, en m’n glimlach ook. (Oke die glimlach is vandaag nog heel erg ver te zoeken, maar gelukkig zie ik niemand die me daar op kan wijzen…)

Liefs,

Fem
————————
To go there,

do and dare.
Follow your heart,

and stay aware.
Share, take care,

and never compare.
GewoonJip.
———————
Foto: Soenar Chamid