Waar ik hoopte dat het een kort maar krachtig indoorseizoen zou worden, werd het vooral een korte en leerzame periode. Want bij het woord „krachtig” denk ik meer aan: hoogvliegend en sterk. Sterk was het dan nog enigszins te noemen, maar daar is wat uitleg voor nodig. Ik snap dat als jullie naar de cijfers gaan kijken, dat jullie niet gelijk op de banken staan te juichen.
Maar: trust the proces.
Drie wedstrijden, en drie keer een hoogte in de 4.10m.
Natuurlijk is die hoogte absoluut niet om over naar huis te schrijven, maar eigenlijk moet ik gezien het proces helemaal niet ontevreden zijn (al voelt dat momenteel nog een beetje gek).
Op het NK heb ik mijn titel doorgegeven aan Marijke Wijnmalen. Een jonge meid, die nog een mooie tijd tegemoet gaat. Ik hoop echt dat deze titel haar vertrouwen geeft, en misschien nieuwe deuren opent op weg naar het WK Junioren.
Zo’n tweede plek, waarvan veel mensen denken dat dat de meeste teleurstelling oplevert, is het minste waar ik me druk om maak. Dat is gewoon een plak die om je nek hangt, of een sticker die op je hoofd wordt geplakt. Maar, het meeste baalde ik dat ik zaterdag niet op m’n best was.
En niet dat ik een wereldhoogte had gesprongen, want zover ben ik nog niet in het proces. Afgelopen winter ben ik een nieuw pad in geslagen met mijn springen en is alles overhoop gegooid (met een goed einddoel). In de basis van de sprong hebben we inmiddels een aantal dingen veranderd. Dit lukte heel goed op trainingen en ik begon steeds meer mijn eigen weg daarin te vinden. We hoopten dat er op de wedstrijden nog 1 of misschien 2 dingen zouden overblijven, van de 3 die we hebben aangepakt.
Eigenlijk, tot ieders verbazing, bleven alle 3 de punten behouden in wedstrijdsituaties. Super dus! Alleen als je in het begin van je sprong dingen drastisch verandert, wordt de timing van de hele sprong totaal anders. Een timing zoals die hoort, maar ik nog nooit heb ervaren.
Dus dat dat nu resulteert in prutssprongen (voor de unknown-persoon), is helemaal niet zo gek. En ja, het is natuurlijk leuker om gewoon super hoog te springen, maar om je plafond uiteindelijk te verhogen moet je soms risico’s nemen. Alles overhoop durven gooien en nieuwe patronen aan durven gaan. En, eigenlijk ben ik dus heel positief over hoe het springen gaat. Maar zo’n verandering heeft gewoon tijd nodig, veel tijd nodig.
Mensen oordelen zonder dat ze weten wat voor proces er achter zit. De eerste wedstrijd vond ik dat lastig, maar omdat ik zeker ben van mijn zaak, maken me die meningen nu nog weinig uit. Als ik straks ben getransformeerd en echt hoger ga springen, dan geef ik mezelf een schouderklopje hihi.
Dit komt misschien een beetje druilerig over, maar lees het met een groengekleurde bril met veel happy smileys (want zo ben ik nou eenmaal). Het gaat goed, en daar ben ik heel blij mee.
Afgelopen week was een week met relatieve rust. Ik heb geen polsstokken in de hand gehad (die kon overigens ook wel goed herstel gebruiken van een té vaak opengescheurde blaar), maar voor de verandering met speren en kogels gesmeten. Dat was dikke pret.
Maar niet getreurd, komende week gaat het gas er weer flink op. Ik speel namelijk maar al te graag met die saté prikkers van me.
Hop tjop. Werk aan de winkel.
Liefs,
Fem
Succes isn’t given.
It’s earned.
On the track, on the field, in the air.
With blood, sweat, a tear, and a big smile.
PS. Thanks Bjorn Paree for capturing this moment